O ludziach, którzy mają dużo miłości, ale nie mają komu jej dać Książka, za którą Filip Zawada został finalistą Nagrody Literackiej „Nike” Na świecie pewnych jest tylko kilka rzeczy. Za wyrażanie się nie dostajesz deseru (kto by go zresztą jadł). Błażej to beksa i irytujący dureń, który gówno wie o życiu. A dorośli zajmują się samymi pierdołami, no chyba że są kierowcami cystern. I bądź tu mądry, kiedy kot Szatan znika w tajemniczych okolicznościach, sklepikarka Stefa rodzi sobie nagle dziecko, a za zakonnicami to już w ogóle nie trafisz. Rozdeptałem czarnego kota… to historia poszukiwania swojego miejsca na Ziemi, planecie ludzi. Świeża, błyskotliwa proza, która sprawia, że zaczynasz widzieć, jak bardzo świat z twoich wyobrażeń różni się od tego, w którym żyjesz. Z każdą stroną uświadamiasz sobie, że tę książkę Filip Zawada napisał właśnie o tobie. Śmiech przechodzący w płacz zdarza mi się rzadko podczas lektury, ale czytając Zawadę, pękałem ze śmiechu i ryczałem jak bóbr niemal w tym samym momencie. To powieść brutalnie i bezkompromisowo obnażająca ludzką (i trochę boską) naturę. Wojciech Szot Zawada stworzył (dziecięcego) bohatera, który próbuje wytłumaczyć sobie świat, sprowadzając język do słów najprostszych. Dzięki temu osiągnął syntezę ludzkiego doświadczenia, pełnego niepokoju, do którego nam dorosłym wstyd jest się przyznać. Małgorzata Halber, autorka książki Najgorszy człowiek na świecie