Apolonia Ptak jest poetką, reportażystką i malarką w jednej osobie. Te trzy żywioły ponownie dochodzą do głosu w jej najnowszej książce zatytułowanej „Trójkąt czworoboczny”. W opowiadaniach o konkretnych osobach zagarnia rozsypane okruchy cudzych i własnych dni, by je ocalić od zapomnienia. Układa odłamki życia opisywanych osób. Autorka we wstępie przyznaje, iż „ta opowieść jest tylko szkicem kilku ludzkich sylwetek, ledwo zakreślonym moją słabą dłonią. To tak, jakby uchylić cudze drzwi, wejść do środka nie wytarłszy butów, a potem wycofać się bez słowa. Albo śnić, obudzić się i zapamiętać tylko fragmenty. Pokuszę się jednak, aby przedstawić wspomniane sylwetki w nieprzyzwoicie krótkim zarysie, świadoma, że każdy człowiek zasługuje na o wiele obszerniejszą księgę i nie zawsze prawdziwą. Sięgając do wielu źródeł pisanych cudzą ręką, łatwo można wykrzywić prawdę. Wybrałam więc tylko te obrazy i słowa, które odebrałam w bezpośrednim spotkaniu z człowiekiem. Przez szacunek dla niego – myślę. Może tak jest najlepiej? Ale czy naprawdę? A może tylko zaznaczyć ślad czyjejś obecności? Błysk istnienie w niezmierzonej przestrzeni. Póki się pali ta iskierka”.