Wędrówki Henry’ego Davida Thoreau to zbiór kontemplacyjnych esejów napisanych w połowie XIX wieku, w czasie gdy autor prowadził życie samotnika w Concord w stanie Massachusetts. Stanowią nie tylko zapis pieszych wypraw Thoreau, ale przede wszystkim wyraz jego przekonania, że obcowanie z dziką przyrodą stanowi warunek pełni życia duchowego. Wędrowanie staje się tu aktem wewnętrznej niezależności – sposobem na przekroczenie granic narzuconych przez społeczeństwo i powrót do bardziej pierwotnej, nieskażonej relacji ze światem. "Wędrówki" zajmują ważne miejsce w tradycji amerykańskiej literatury eseistycznej i przyrodniczej, stanowiąc jedno z fundamentalnych źródeł myśli transcedentalistycznej. Thoreau – obok Ralpha Waldo Emersona – kształtował sposób, w jaki Amerykanie zaczęli postrzegać naturę nie tylko jako przestrzeń eksploracji, ale jako punkt moralnego i duchowego odniesienia. Jego osobista postawa oraz zawarte w tym tomie refleksje miały wpływ na rozwój ruchów ekologicznych i idei obywatelskiego nieposłuszeństwa. Myślenie o przyrodzie jako wspólnym dobru, o wolności jako praktyce osobistej i politycznej zarazem, czy o potrzebie życia poza dominującymi strukturami społecznymi – wszystko to miało i nadal ma znaczenie w amerykańskim imaginarium społecznym. "Wędrówki" to w pewnym sensie tekst prekursorki – zarówno dla współczesnego pisarstwa ekologicznego, jak i dla nowych form życia alternatywnego, opartych na minimalizmie, samoświadomości i krytyce pośpiechu nowoczesności. Thoreau nie nawołuje do ucieczki od świata, lecz do zmiany sposobu bycia w nim – uważnego, cielesnego, zakorzenionego w rytmach przyrody. W tym sensie jego eseje pozostają zaskakująco aktualne i inspirujące także dla dzisiejszego czytelnika.