Autor przedstawia krótkie, lecz dramatyczne dzieje województwa stanisławowskiego, leżącego na południowo-wschodnich kresach II Rzeczypospolitej, graniczącego z Rumunią i Czechosłowacją. Terytorium to, określane mianem Małopolski Wschodniej i stanowiące do 1918 r. część Austro-Węgier, należało scalić z odradzającą się Polską. Proces ten komplikowała różnorodność kultur, tradycji i obyczajów oraz tlący się od początku konflikt narodowościowy zaostrzany przez ukraińskie roszczenia i nacjonalizm. Dodatkowym obciążeniem były problemy gospodarcze, takie jak słabe rolnictwo, trudne warunki terenowe oraz uboga infrastruktura przemysłowa uniemożliwiająca wykorzystanie bogatych złóż surowcowych. Liczne mniejszości narodowe zamieszkujące ten rejon krytycznie oceniały politykę społeczno-kulturalną i edukacyjną państwa, niespełniającą ich potrzeb i aspiracji. Województwo stanisławowskie, istniejące zaledwie osiemnaście lat, nie zdążyło stawić czoła tym wyzwaniom – jego historia zakończyła się wraz z wybuchem II wojny światowej i agresją Związku Sowieckiego. Książka powinna zainteresować zarówno badaczy, jak i czytelników pragnących lepiej poznać historię wielonarodowej II Rzeczypospolitej.