Gdzieś głęboko w sobie poczuła, że stwór z zębiskami przeciąga się i ziewa. Uśpiony drapieżnik, który wyczuł krew. Tak to się zawsze zaczynało. I nijak nie mogła tego powstrzymać. Po śmierci ojca Thomas musi szybko dorosnąć. Ima się najróżniejszych zajęć, by utrzymać siebie i ciężko chorą matkę. W końcu dostaje propozycję dobrze płatnej pracy: jako tłumacz osiemnastoletniej uczennicy szkoły baletowej, posługującej się wyłącznie językiem migowym. Thomas – który od dziecka umie porozumiewać się w ten sposób – nie waha się długo. Aby otrzymać tę posadę, trzeba przyjąć pewne warunki. Thomas nie będzie mógł odstępować Vivienne na krok. A ona nie bardzo ma ochotę być niańczona. W dodatku pilnie strzeże swoich sekretów, takich jak straszne przeżycie z dzieciństwa, które sprawiło, że przestała mówić. W dodatku w lustrze widzi coś, co nie jest jej twarzą – coś, co szczerzy na nią zęby.