Jesteśmy tylko prochem, ale nasze imiona zapisane są w niebie. Ten proch nie ma być zmieciony przez wiatr, lecz zapalony Duchem Świętym.Bez przerwy przytłacza się nas wezwaniami do „bycia szczęśliwym” według światowych wzorców sukcesu. Półki w księgarniach uginają się pod ciężarem gotowych recept, opracowanych przez kreatorów dobrego samopoczucia i mających pomóc nam dostosować się do tych standardów. Biada temu, kto nie da rady! Ten zgubny mechanizm obsesyjnej wydajności może się uruchomić we wszystkich wymiarach życia – czy to będzie wygląd zewnętrzny, czy życie rodzinne, relacje przyjacielskie, praca, rozrywka, a nawet… życie chrześcijańskie. Wkrada się na przykład w naszą modlitwę, która nigdy nie jest dostatecznie dobra i piękna w naszych oczach.Jak więc przyjmować swoje ograniczenia zamiast udawać, że ich nie ma?Jak dobrze kochać samego siebie, nie umniejszając swojej wartości, ale też nie przeceniając jej?Jeśli chcemy uwolnić się od myślenia o sobie jako o kimś ciągle niewystarczającym, jeśli rodzi się w nas opór przed wynoszeniem na piedestał osób idealnych (a raczej wyidealizowanych), musimy pogodzić się z prostym faktem: jesteśmy ludźmi, nie aniołami. Nie możemy odciąć się od świata i swojej ludzkiej kondycji, która nierozerwalnie wiąże się z przeżywaniem przeciwności, bied, cieni i mroków.