Grudzień 1862 roku był ciężkim czasem dla armii USA zmagającej się z wojskami rebeliantów. Największa armia Unii – Armia Potomaku – spróbowała przełamać pozycje Armii Północnej Wirginii 13 grudnia pod Fredericksburgiem. Bitwa ta miała być wstępem do ofensywy wzdłuż linii kolejowej w kierunku Richmond. Fredericksburg był jednak ciężką porażką dla Armii Potomaku, poniosła ona duże straty – 1784 zabitych, 9600 rannych, 1769 wziętych do niewoli i zaginionych, Burnside i Franklin zostali zdymisjonowani, a Sumner zrezygnował ze stanowiska na własną prośbę.Na drugim co do ważności teatrze działań wojennych – dolinie Missisipi – Grant ostatecznie sformował armię złożoną z czterech korpusów. Ofensywa lądowa na Grenade–Jackson–Vicksburg nie doszła do skutku z powodu zbyt małych sił i zniszczenia głównych składów zaopatrzenia w Holly Springs podczas rajdu kawalerii Van Dorna 20 grudnia. Flota Portera przetransportowała XIII K Shermana w rejon Vicksburga, jednak szturm konfederackich umocnień w Chickasaw Bluffs 29 grudnia był nieskuteczny. Stosunek strat wynosił 1 do 8,5 (konfederaci stracili 63 zabitych, 134 rannych, dziesięciu zaginionych, a XIII K 208 zabitych, 1005 rannych, 563 zaginionych). Fredericksburg, Holly Springs i Chickasaw Bluffs doprowadziły do kryzysu w kręgach decyzyjnych w Waszyngtonie. [...].Jedynym zbawicielem spraw Unii mógł być William Starke Rosecrans i jego Armia Cumberlandu. Tylko sukces tej armii mógł poprawić stan spraw United States of America. Dlatego Halleck wymógł na Rosecransie rozpoczęcie ofensywy. Bitwa nad Stones River była zwieńczeniem ofensywy Armii Cumberlandu…(opis wydawcy)