Zygmunt III Waza w 1587 roku został wybrany na króla Polski. W 1592 roku, po śmierci ojca Jana III Wazy, objął także tron szwedzki. Szwecja była krajem protestanckim i władca, który był zdeklarowanym katolikiem, do tego rezydujący w Rzeczypospolitej, nie cieszył się tam popularnością. Przywódcą opozycji był stryj Zygmunta – książę Karol Sudermański, który zarządzał państwem jako regent. W 1598 roku król postanowił wyprawić się z wojskiem do Szwecji, aby wprowadzić swoje rządy w ojczyźnie. Zebrał pięciotysięczną armię, złożoną głównie z oddziałów najemnych, i popłynął przez Bałtyk. Mimo początkowych sukcesów i zajęcia Sztokholmu napotkał silny opór zwolenników Karola. Do decydującej bitwy doszło 25 września 1598 roku pod Stangebro (Linköping). Wojska Zygmunta III poniosły klęskę, co oznaczało koniec jego nadziei na umocnienie swej władzy w Szwecji – tron przejął stryj jako Karol IX. Zygmunt nie pogodził się z utratą korony i konflikt szwedzko-polsko-litewski wkrótce rozgorzał z nową siłą.O tych wydarzenia barwnie opowiada prof. Wojciech Krawczuk.