W jeziorku ukrytym głęboko w lesie można spotkać tajemniczą dziewczynę, która stroni od towarzystwa. Lubi pływanie i liczenie wschodów i zachodów słońca, a w międzyczasie cierpliwie czeka. Kiedy świat wokół niej powoli zaczyna się zmieniać i przybierać inną postać, dziewczyna nie reaguje. Ona nie ma wyjścia. Jest onryō – duchem nienawiści, który chce wypełnić swoje przeznaczenie. W Japonii skrzywdzone dusze nie znają litości. Tylko odwet zza grobu przyniesie im spokój. Tak to sobie wyobrażam. Nienawiść nadal trzyma cię na ziemi, ale nie możesz oprzeć się wrażeniu, że jesteś czystsza – jakby ktoś umył ci twarz. Chociaż całą resztę pokrywa skorupa błota, czujesz się wspaniale. Czytelnik wędruje przez cztery rozdziały i poznaje całkowicie różne historie, toczące się w tym samym miejscu, ale które – co zaskakujące – można czytać w dowolnej kolejności. Oto tekst o nienawiści, ale jeśli dopatrzysz się w nim odrobiny nadziei i ciepła, oznacza to, że potrafisz ujrzeć dobro wśród czystego zła.