W grudniu 1942 roku w okupowanej Łodzi władze niemieckie uruchomiły obóz dla polskich dzieci i młodzieży pod nazwą Polen-Jugendverwahrlager der Sicherheitspolizei in Litzmannstadt. W niemieckiej nomenklaturze zakwalifikowano go jako Jugendschutzlager – „obóz ochronny”. W okupowanej Europie funkcjonowały trzy miejsca tego typu: w Łodzi, Moringen i Uckermark. Łódzki obóz posiadał dwa podobozy – utworzony w zabudowaniach folwarcznych w marcu 1943 roku Arbeitsbetrieb Dzierżązna über Biala, potocznie nazywany filią obozu w Dzierżąznej koło Białej, oraz uruchomiony w sierpniu 1943 roku, w miejscu obozu przesiedleńczego, Ost-Jugendverwahrlager Sicherheitspolizei Tuchingen (Konstantynów) dla dzieci ze Wschodu. Łączył on cechy obozów pracy i karnego, gdzie przeprowadzano wstępną selekcję do badań rasowych. Trudne warunki sanitarno-bytowe i stosowany reżim obozowy doprowadzały do wyniszczenia małych więźniów, a w skrajnych przypadkach do ich śmierci. Najmłodsi z nich mieli zaledwie dwa lata, a najstarsi nie osiągnęli pełnoletniości. Po ukończeniu siódmego roku życia byli zmuszani do niewolniczej pracy ponad ich siły. Obóz zakończył swoją działalność 18 stycznia 1945 roku, kiedy jego załoga uciekła przed Armią Czerwoną. Publikacja przedstawia wyniki badań prowadzonych przez historyków z Muzeum Dzieci Polskich – ofiar totalitaryzmu. Zawiera noty biograficzne poszczególnych członków załogi obozu oraz prezentację struktury zatrudnienia połączoną z charakterystyką poszczególnych grup zawodowych i opisem powojennych rozliczeń, które, jak w wielu podobnych przypadkach, nie dotknęły w sposób znaczący dziecięcych oprawców.