Zasada in dubio pro reo

Zasada in dubio pro reo jest to zasada procesowa nakazująca tłumaczenie wątpliwości nie dających się usunąć w drodze czynności zawodowych, na korzyść oskarżonego. Jest ona ściśle powiązana z zasadą domniemania niewinności (łac. praesumptio boni viri), zgodnie z którą oskarżonego nie należy uważać za winnego, dopóki wina nie została mu udowodniona.

Ostatnie zmiany dotyczące zasady in dubio pro reo

Z dniem 1 lipca 2105 roku zasada in dubio pro reo uległa znacznej modyfikacji. Dotychczas oznaczała ona, że sąd, po wszechstronnym wyjaśnieniu sprawy zobowiązany był ocenić na korzyść oskarżonego wątpliwości, których nie usunięto w toku postępowania dowodowego. Sąd był więc zobowiązany do wydania wyroku uniewinniającego zarówno w przypadku wykazania w toku postępowania dowodowego niewinności oskarżonego, jak również wówczas, gdy dowody nie były w stanie wykazać w sposób jednoznaczny jego winy. Po zmianie modelu postępowania dowodowego sąd jest zobowiązany rozstrzygać na korzyść oskarżonego wszelkie wątpliwości, których faktycznie nie usunięto w toku postępowania dowodowego, a nie tylko te których nie było możliwości usunąć.

Celem poszerzenia wiedzy na temat powyższej zasady warto skorzystać z książki „System Prawa Karnego Procesowego. Tom III. Zasady procesu karnego”.