Sądownictwo powszechne

Sądownictwo powszechne jest systemem sądów powoływanych do rozpatrywania wszystkich spraw karnych i cywilnych z wyjątkiem spraw wyłączonych dla innych sądów albo organów. W Polsce do sądów powszechnych zaliczamy sądy rejonowe, wojewódzkie i apelacyjne.

Sędziowie sądów powszechnych powoływani są przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej na wniosek Krajowej Rady Sądownictwa. Sądy kierowane są przez prezesów powoływanych przez ministra sprawiedliwości.

Sąd rejonowy działał w Polsce od 1975 roku. Jego zadaniem jest rozpatrywanie w I instancji spraw karnych i cywilnych nie przekazanych innym sądom. W latach 1950-75 sądem I instancji był sąd powiatowy.

Sąd wojewódzki w Polsce od 1950 roku jako sąd powszechny rozpatrywał w I instancji najpoważniejsze sprawy karne i cywilne oraz w II instancji środki odwoławcze od orzeczeń sądów rejonowych.

Sąd apelacyjny to w międzywojennej Polsce sądy II instancji, rozpatrujące odwołania od orzeczeń sądów okręgowych zapadłych w I instancji. Od orzeczeń sądu apelacyjnego przysługiwała kasacja do Sądu Najwyższego.

Szczegółową tematykę sądownictwa, jego organizację i organy zawiera książka „Prawo o ustroju sądów powszechnych. Ustawa o Krajowej Radzie Sądownictwa. Komentarz”.