Prawo budowlane

Prawo budowlane jest działem materialnego prawa administracyjnego, normującym sprawy budownictwa. Zaliczane jest do gałęzi prawa publicznego (J. S. Langrod, Instytucje prawa administracyjnego. Zarys części ogólnej, Kraków 2003, s. 191).

Prawo budowlane jest jednym z najstarszych działów prawa. Sięga czasów starożytnych. Najstarsze znane przepisy prawa budowlanego można odnaleźć w powstałym około 3000 r. p.n.e. Kodeksie Hammurabiego, gdzie znajdowały się przepisy związane z budownictwem, ustalające podstawowe zasady odpowiedzialności cywilnej (H. Kisilowska, D. Sypniewski, Prawo budowlane, Warszawa 2012, s. 13). W starożytnym Rzymie prawo budowlane było połączone z przepisami prawnymi dotyczącymi planowania przestrzennego i stanowiło element rzymskiego prawa publicznego.

W Polsce duży wpływ na kształt prawa budowlanego miało prawo magdeburskie, które normowało zagadnienia dotyczące planowania przestrzennego (K. Kokzow, Podstawy projektowania architektonicznego, Warszawa 1966, s. 94– 95). W okresie Księstwa Warszawskiego polskie prawo budowlane rozwijało się pod wpływem Kodeksu Napoleońskiego, który choć stanowił w głównej mierze zbiór przepisów prawa cywilnego, to regulował też warunki budowy takie jak: odległości, mury graniczne, otwory okienne, ochronę interesów sąsiedztwa.

Dynamiczny rozwój prawa budowlanego nastąpił w drugiej połowie XIX w., wraz z wykształceniem się policji budowlanej, która za pomocą przepisów policyjnych ograniczała wolność budowlaną. W Europie prawo budowlane w znaczeniu odpowiadającym dzisiejszemu ukształtowało się na przełomie XVIII i XIX w., co w przypadku Polski było niemożliwe ze względu na zabory. Zarówno zabory, jak i pierwsza wojna światowa przyniosły zróżnicowanie etniczne i kulturowe, co bardzo ograniczało możliwość wprowadzenia jednolitego prawa budowlanego.

Więcej sprawdź w publikacji