Stosunek pracy na podstawie mianowania

Nawiązanie stosunku pracy na podstawie mianowania ściśle regulują przepisy powszechnego prawa pracy.

Mianowanie jest jednym z pozaumownych sposobów nawiązania stosunku pracy obok powołania i wyboru.

Akt nominacji określa termin nawiązania stosunku pracy, w przypadku, gdy go nie określono następuje z chwilą doręczenia osobie mianowanej tego aktu. Stosunek pracy na podstawie mianowania może wymagać złożenia ślubowania.

Regułą jest nominacja na czas nieokreślony, choć możliwe jest dokonanie jej na czas określony. Zaletą tego stosunku pracy jest jego stabilność. Pracownik mianowany ma prawo wypowiedzenia, ale organ mianujący posiada ograniczone kompetencje w tym zakresie. Jedynymi przyczynami może być likwidacja lub reorganizacja urzędu, osiągnięcie określonego wieku lub nabycie uprawnień emerytalnych/rentowych. Stosunek pracy powstały na skutek mianowania może ulec wygaśnięciu w przypadku prawomocnego ukarania w trybie dyscyplinarnym czy w przypadku utraty praw publicznych.

Osoby powołane do pełnienia funkcji służbowych są związane klauzulami bezwzględnie obowiązującymi, które nie pozwalają stronom na jakiekolwiek odstępstwa od nich. Z tego tytułu istnieje możliwość przeniesienia służbowego do innego urzędu bez zgody mianowanego lub zawieszenie w obowiązkach służbowych.